Wie was ik vroeger

Ik zou het bijna vergeten, maar dit was wie ik vroeger was:

'Ik vond het de hel om te leven. Ik kon mijn lichaam amper nog voelen. Ik was constant op mijn hoede. Ik was constant mijn omgeving aan het screenen op mogelijk gevaar. Ik was bang voor mensen en had als gevolg daarvan een stevige muur opgebouwd. Ik was bang voor hun vragen. Ik schaamde me voor wie ik was en zette als gevolg daarvan een somber masker op. Dat schrikte mensen af. Ze durfden me niet meer benaderen. Als gevolg daarvan had ik een groot gemis aan verbinding en ervoer een grote innerlijke leegte, al besefte ik dat op dat moment niet eens. Ik was constant op mijn hoede. Ik zat in overlevingsmodus en ik was constant bang dat ikzelf of anderen over mijn grenzen zouden gaan.'

Nu kan ik benoemen hoe ik toen leefde. Vroeger was dat mijn levensstijl en begreep ik niet half wat er gebeurde. Ik had toen onmogelijk kunnen beschrijven hoe ik toen functioneerde. Voor mij was dat normaal. Ik dacht dat iedereen zo leefde.

Ondertussen heb ik me jaren verdiept in persoonlijke ontwikkeling. Niet omdat dat moet. Gewoon omdat ik dat heel leuk vind en ik er gewoon heel blij van werd.

Soms gaat het me echter allemaal niet snel genoeg en mag het naar mijn idee allemaal wel wat sneller schuiven. Maar als de vraag; 'wie was jij vroeger', me dan gesteld wordt, schrik ik van waar ik vandaan kom.

Ik was dat gewoon vergeten. Eens je nieuwe levensstijl een gewoonte wordt, vergeet je dat blijkbaar.

Vandaag leef ik het leven met een innerlijke vervulling. Ik ken mijn waarde en weet wat ik te bieden heb. Het leven wordt boeiend zo. Ik leer nog elke dag. Ik ben verbaast welke bochten het leven soms neemt en ben onder de indruk van hoe de dingen soms vanzelf manifesteren zonder dat ik er moeite voor doe. I love it! 

Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds goede en minder goede dagen waaronder ook dagen waarin het echt somber en donker is, maar dat is niets meer in vergelijking met wat dat vroeger was!