Façades

We zijn bijna allemaal opgegroeid in gezinnen waar we als kind leerden dat we moesten zwijgen als de volwassenen aan het woord waren.

Zo bouwden we vaak de overtuiging op dat we het niet waard waren en dat we ons beter aanpasten aan wat van ons verwacht werd. Dat is een overlevingsmechanisme geworden. Er zijn verschillende benamingen voor deze overlevingspatronen; maskers, verdedigingsmechanismen, subpersoonlijkheden, … Het geheel van overlevingsmechanismes die we onszelf aanleerden, vormt onze persoonlijkheid. De mechanismen die onze persoonlijkheid vormen, zijn dus niet wie we werkelijk zijn; we zijn niet onze persoonlijkheid.

De persoonlijkheid wordt gevormd omdat we denken dat we geen liefde waard zijn. Om liefde te ontvangen uit onze omgeving, gaan we ons anders gedragen dan wie we werkelijk zijn. We durven onze werkelijke zelf niet meer tonen, want als we dat zouden doen, zouden we misschien ontdekken dat we geen liefde waard zijn. Dat hebben we immers als kind geleerd.

Als kind waren we overgelaten aan onze ouders. We waren afhankelijk van hen om te overleven. We leerden ons aanpassen aan hun verwachtingen, omdat we bang waren hen te verliezen. Elk kind wil goedkeuring van hun ouders, of we dat nu toegeven of niet. Als we zouden afgewezen worden door onze ouders, dan zouden we het als kind letterlijk niet overleefd hebben, dus zijn we ons gaan aanpassen aan hun normen, regels en overtuigingen.

Op zich vormt dat in de eerste instantie niet echt een probleem. We zijn sociale wezens en willen verbinding met mensen. Toch blijkt dat, indien we ons op volwassen leeftijd verder blijven aanpassen, dat nefast is voor onze gezondheid. We worden er vaak letterlijk ziek van.

In onze kindertijd bouwen we allemaal facades op, die ons weghouden van onze authentieke kern.

Eens we volwassen zijn, is er van die authentieke kern vaak niet veel meer te bespeuren. We zijn zo afgescheiden van onze 'diepe ik' en we reageren vanuit onze aangeleerde verdedigingsmechanismen die we als kind zo broodnodig gehad hebben.

Op die manier zijn we het gewoon geworden om op die automatische piloot te leven. We leven vanuit onze verdedigingsmechanismen waarmee we onze echte ik beschermen. We passen ons steeds maar aan zodat we geliefd worden in onze omgeving. Vaak houden we het een hele tijd vol om op deze manier te leven. Pas wanneer er zaken gebeuren die een stevige impact op ons hebben, beginnen we ons af te vragen of deze manier van leven nog wel klopt. Op de meest pijnlijke momenten lijken mensen 'wakker' te worden en kunnen zij bewuster kiezen op welke manier zij willen leven. Is het wel nog de moeite waard om me steeds aan te passen aan mijn omgeving? De realiteit is vaak dat deze verdedigings/overlevingspatronen in onze kindertijd bijna noodzakelijk waren, maar als volwassene dienen ze ons niet meer. Als volwassen persoon zijn we sterker en beseffen we dat we niet meer afhankelijk zijn van liefde in de buitenwereld.

Zo leren we dat het niet meer nodig is om perfectionistisch gedrag te stellen om op die manier de moeite waarde gevonden te zijn door een ander. We leren dat het niet meer noodzakelijk is om een grote mond op te zetten om onszelf te beschermen, of om ons net klein te houden om verbinding met een ander te blijven voelen. We leren dat het niet meer noodzakelijk is om keihard te werken om onszelf te bewijzen aan een ander of aan onszelf. We leren stilletjes aan dat we goed genoeg zijn zoals we zijn en dat wie we zijn veel belangrijker is dan wat we doen. We hoeven onszelf niet meer te bewijzen en kunnen ontspannen in ons eigen lichaam.

Het vraagt moed om stap voor stap deze deelpersoonlijkheden los te laten. Om meer en meer jezelf te worden dien je jezelf te observeren. Je kan jezelf observeren en zien wanneer je gedrag stelt om liefde van een ander te ontvangen. Pas eens je je bewust bent van wat je doet, ontstaat de kans om een andere keuze te maken. Het vraagt wel moed, lef en doorzettingsvermogen om de keuze te maken om voor jezelf te kiezen in plaats van de keuze voor goedkeuring van de ander.